Οι παραχαράκτες και οι δηλητηριαστές των ιδεών , στην προσπάθεια τους να σκιάσουν την γραμμή μεταξύ αλήθειας και ψεύδους, βρίσκουν έναν πολύτιμο σύμμαχο στον συντηρητισμό της γλώσσας. Έννοιες και λέξεις που έχουν εδώ και καιρό χάσει την αρχική τους σημασία συνεχίζουν μέσω των αιώνων να κυριαρχούν στην ανθρωπότητα. Ιδιαίτερα έντονο είναι αυτό αν οι έννοιες έχουν γίνει κοινοτοπίες, αν έχουν ενσταλαχτεί στην ύπαρξη μας από την νηπιακή ηλικία ως τρανές και ακαταμάχητες αλήθειες.
Το μέσο μυαλό εύκολα ικανοποιείται με κληρονομημένες και αποκτημένες ιδέες ή με την υπαγόρευση των γονιών και των δασκάλων διότι είναι πολύ πιο εύκολο να μιμείσαι παρά να δημιουργείς.Η εποχή μας γέννησε δύο διανοητικούς γίγαντες που επιχείρησαν να μεταποιήσουν τις νεκρές κοινωνικές και ηθικές αξίες του παρελθόντος. Ιδιαίτερα αυτών που περιλαμβάνονται στον χριστιανισμό. Ο Φρήντριχ Νίτσε και ο Μαξ Στίρνερ έδωσαν απανωτά χτυπήματα ενάντια των πυλώνων του χριστιανισμού επειδή είδαν σε αυτόν μιαν βλαβερή δουλική ηθική , την απάρνηση της ζωής, την καταστροφή όλων των στοιχείων που δημιουργούν δύναμη και προσωπικότητα. Όντως ,ο Νίτσε, εναντιώθηκε στην δουλική ηθική ενυπάρχουσα του χριστιανισμού για μια υψηλή ηθική των ολίγων προνομιούχων. Αλλά παίρνω το θάρρος να προτείνω ότι αυτή η υψηλή ιδέα δεν είχε τίποτα να κάνει με τη χυδαιότητα της κοινωνικής θέσης, της κάστας ή του πλούτου. Παρά εννοούσε την μεγαλειότητα των ανθρώπινων δυνατοτήτων, την μεγαλειότητα του ανθρώπου που τον βοηθά να ξεπεράσει παλιές παραδόσεις και ξεθωριασμένες αξίες, ώστε να μάθει να γίνεται ο δημιουργός νέων και πανέμορφων αγαθών. Ο Νίτσε και ο Στίρνερ έβλεπαν στον χριστιανισμό τον ισοπεδωτή της ανθρώπινης φυλής, την θραύση της βούλησης του ανθρώπου να τολμήσει και να πράξει. Έβλεπαν σε κάθε κίνημα χτισμένο στην χριστιανική ηθική μια προσπάθεια όχι για την χειραφέτηση από την δουλεία ,αλλά για την διαιώνιση της. Εκ τούτου αντιτάχθηκαν σε αυτά τα κινήματα με δύναμη και μένος.
Εάν δεν συμφωνώ ή εάν δεν συμφωνώ απόλυτα με αυτούς τους εικονοκλάστες ,πάντως, πιστεύω όπως και αυτοί ότι ο Χριστιανισμός είναι θαυμάσια προσαρμοσμένος στην εκπαίδευση δούλων, στην διαιώνιση της δουλικής κοινωνίας εν ολίγοις στις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε ως σήμερα.
Πράγματι δεν θα μπορούσε η κοινωνία να εκφυλιστεί στο τωρινό αποκρουστικό στάδιο, εάν δεν υπήρχε η βοήθεια του χριστιανισμού. Οι ηγέτες της γης έχουν συνειδητοποιήσει από καιρό την ισχύ του δηλητηρίου που ενυπάρχει στην χριστιανική θρησκεία. Αυτός είναι και ο λόγος που την καλλιεργούν, για αυτό δεν αφήνουν τίποτα άπραχτο, ώστε να ενσταλαχτεί στο αίμα των ανθρώπων. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η οξύνοια των χριστιανικών διδαγμάτων είναι μια πιο δυνατή προστασία ενάντια στην εξέγερση και στην δυσφορία από το ρόπαλο και το όπλο.
Αναμφίβολα, κάποιος θα πει, παρόλο που η θρησκεία είναι δηλητήριο και δη ο καθιερωμένος χριστιανισμός ,ο μεγαλύτερος εχθρός της προόδου και της ελευθερίας, υπάρχει μερικό καλό στον χριστιανισμό αυτόν καθεαυτό. Και τα διδάγματα του Χριστού και ο πρώιμος χριστιανισμός ,θα ρωτήσει κανείς, δεν αντιπροσωπεύουν το πνεύμα της ανθρωπιάς, το ορθόν, και την δικαιοσύνη;
Είναι αυτός ακριβώς ο συχνά επαναλαμβανόμενος ισχυρισμός που με έπεισε να διαλέξω αυτό το θέμα, που μου επέτρεψε να δείξω ότι οι καταχρήσεις του χριστιανισμού όπως οι...
Επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο του Ρούντολφ Ρόκερ «Αναρχισμός – Αναρχοσυνδικαλισμός»
Η ιδεολογία του αναρχισμού
Ο Αναρχισμός αποτελεί ένα συγκεκριμένο πνευματικό ρεύμα της κοινωνικής σκέψης, του οποίου οι οπαδοί υποστηρίζουν την κατάργηση των οικονομικών μονοπωλίων και όλων των καταπιεστικών, πολιτικών και κοινωνικών θεσμών που επικρατούν μέσα στην κοινωνία. Στη θέση της καπιταλιστικής οικονομικής τάξης, οι Αναρχικοί αντιπαραθέτουν μια ελεύθερη ένωση όλων των παραγωγικών δυνάμεων, βασισμένη πάνω στην συνεργασία των εργαζομένων, που θα είχε σαν αποκλειστικό σκοπό την ικανοποίηση των απαραίτητων αναγκών κάθε μέλους της κοινωνίας. Στη θέση των σημερινών εθνικών κρατών, με τον άψυχο μηχανισμό των πολιτικών και γραφειοκρατικών...
Από παλιά δημόσια σε συνελεύσεις είχα υποστηρίξει ότι πρέπει να διαχωριστούμε σε εναντιακούς- μηδενιστές, στιρνεριστές και κοινωνικούς αναρχικούς, όπως και σε αναρχικούς ολοκληρωτιστές και αναρχικούς της άμεσης δημοκρατίας – της οποίας είμαι οπαδός- . Παραμένω αυτής της άποψης. Τώρα, πώς γίνονται πολλές από τις συνελεύσεις, τι είδους συνδιαμόρφωση υφίσταται κατά τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων και πώς υλοπιούνται αυτές οι αποφάσεις, είναι το ζητούμενο. Θα μου πείτε ότι οι “ανοιχτές” συνελεύσεις του χώρου αντανακλούν τη μορφή, το επίπεδο και το περιεχόμενο των ομάδων.
Κατ΄ αρχή μιλώντας για τις σχέσεις των ομάδων θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε τα έξης: Πιστεύουμε ότι απέχουμε αρκετά...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018