Ο Ελιζέ Ρεκλύ, ξέχωρα απ’ το ότι είναι πολύ γνωστός σα θεωρητικός του αναρχισμού, υπήρξε επίσης κι ένας φημισμένος γεωλόγος. Ταξίδεψε πολύ και παρέμεινε για ένα χρόνο στις Ενωμένες Πολιτείες. Η σημασία των ανακαλύψεων του Ρεκλύ εμφανίζεται σήμερα σαν εξαιρετικά προφητική, καθώς αυτές αντικατοπτρίζονται τόσο έντονα στην εποχή μας. Αρχικά με την εμφάνιση, στα 1954, της εργασίας ενός άλλου Γάλλου λόγιου, του Ζακ Ελλύλ, με τίτλο «Η Τεχνολογική Κοινωνία» και συνακόλουθα με ότι τώρα αποτελεί μια πλούσια βιβλιογραφία, η οποία αμφισβητεί τις αξίες της τεχνολογίας, τεκμηριώνονται έτσι τα συμπεράσματα και η προειδοποίηση του Ρεκλύ, ενισχυόμενα από μια πολύ πιο συντριπτική απόδειξη: την καταστροφή των φυσικών πόρων του πλανήτη και τη μόλυνση της ατμόσφαιρας, πού απειλούν τώρα την ύπαρξη της Ανθρωπότητας).
Η εξέλιξη της Ανθρωπότητας και της Φύσης
Το ερώτημα αναφορικά με το βαθμό στον οποίο η δράση του ανθρώπου χρησιμεύει είτε για να βελτιώσει, είτε για να αλλοιώσει την όψη της φύσης, μπορεί να φανεί σαν ολότελα ανώφελο στο νου των οπαδών μιας λεγόμενης θετικής τάσης· παρόλα αυτά όμως αποκτάει μια εξαιρετική σημασία. Η ανάπτυξη της ανθρωπότητας είναι δεμένη απ’ τη φύση της με τις φυσικές συνθήκες που επικρατούν γύρω της. Μια κρυφή αρμονία δημιουργείται ανάμεσα στη γη και το έθνος που τρέφεται απ’ αυτή κι αν καμιά κοινωνία είναι αρκετά απερίσκεπτη ώστε να διαταράξει με την επέμβασή της τα στοιχεία που συνθέτουν την ομορφιά της περιοχής της, είναι βέβαιο ότι τελικά θα μετανοιώσει. Σ’ ένα σημείο όπου η εδαφική διαμόρφωση της χώρας είναι παραμορφωμένη κι όπου όλη η ποιητική χάρη έχει εξαφανιστεί απ’ το τοπίο, η φαντασία σβήνει κι ο νους γίνεται στείρος, ένα πνεύμα ρουτίνας και δουλικότητας καταλαμβάνει την ψυχή και την οδηγεί στη νάρκη και το θάνατο. Ανάμεσα στις αιτίες που έχουν προξενήσει την εξαφάνιση τόσο πολλών μορφών πολιτισμού μέσα στην ιστορία της Ανθρωπότητας, θα πρέπει να παραχωρήσουμε την πρώτη θέση στην ασύνετη βία, με την οποία μεταχειρίστηκαν τη γη που έτρεφε τα περισσότερα έθνη. Κατέστρεψαν τα δάση, στέρεψαν τις πηγές κι έκαναν τα ποτάμια να πλημμυρίσουν κι ύστερα απ’ αυτή τη ζημιά πού προκάλεσαν στο κλίμα, περιβάλανε τις πόλεις τους με μια ζώνη από βαλτώδη κι ανθυγιεινά εδάφη κι έπειτα, όταν η φύση την οποία βεβήλωσαν τους έδειξε την εχθρότητά της, άρχισαν να την μισούν κι όντας ανίκανοι, όπως οι πρωτόγονοι, να ξαναγυρίσουν στη ζωή των δασών, αφέθηκαν να βυθιστούν σε μια ολοένα και μεγαλύτερη κατάπτωση διαμέσου του δεσποτισμού των ιερέων και των βασιλιάδων.
Ακόμα και σήμερα κι ανάμεσα σε έθνη που έχουν τον πιο προχωρημένο πολιτισμό, ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπινων ενεργειών έχει σα μοιραίο αποτέλεσμα την αλλοίωση του εδάφους και την παραμόρφωση της όψης της φύσης. Ειδωμένη σα σύνολο, η ανθρωπότητα δεν έχει ακόμα ξεφύγει απ’ την πρωτόγονη βαρβαρότητα. Το έργο της καταστροφής παίρνει μια διαφορετική όψη ανάμεσα στα διάφορα έθνη, σύμφωνα με τον εθνικό χαρακτήρα του συστήματός τους. Οι Άραβες, οι Ισπανοί κι οι Ισπανοαμερικάνοι καταστρέφουν ολότελα τη δασική βλάστηση κι αφήνουν την επιφάνεια της γης να ξεραθεί και να κιτρινίσει απ’ τον ήλιο. Οι Ιταλοί κι...
…ΤΖΙΝΟ (ένας εργάτης): Άκουσα ότι συζητάτε για τα κοινωνικά ζητήματα τα βράδια και ήρθα να κάνω, με την άδειά σας κύριοι, μια ερώτηση στον φίλο μου τον Τζόρτζιο. Πες μου, είναι αλήθεια ότι εσείς σι αναρχικοί Θέλετε να καταργήσετε την αστυνομία;
ΤΖΟΡΤΖΙΟ: Φυσικά. Γιατί, δεν συμφωνείς; Από πότε έγινες φίλος της αστυνομίας και των καραμπινιέρων;
ΤΖΙΝΟ: Δεν είμαι φίλος τους και το ξέρεις. Όμως δεν είμαι και φίλος των δολοφόνων και των κλεφτών, και Θα ήθελα η περιουσία μου και η ζωή μου να προστατεύονται ..και μάλιστα καλά.
ΤΖΟΡΤΖΙΟ: Και ποιος θα σε προστατεύσει από τους προστάτες; Νομίζεις ότι αναίτια...
Η σκέψη του Ερίκο Μαλατέστα παραμένει πραγματικά επίκαιρη βάζοντας τα πράγματα με μεγάλη σαφήνεια και απλότητα σε μία σειρά που μπορεί να βοηθήσει σημαντικά τη σύγχρονη αναρχική θεώρηση αλλά και δράση. Χαρακτηριστικές είναι κάποιες σκέψεις του πάνω στο ζήτημα της σχέσης μεταξύ αναρχισμού και συνδικαλισμού. Σήμερα, ο ταξικός αγώνας βάσης οφείλει να αποτελεί μία βασική παράμετρο της αναρχικής δράσης, δίχως ωστόσο να διεκδικεί εννοιολογικά αλλά και πρακτικά μία αυτοτέλεια αναφορικά με το περιεχόμενο του κοινωνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Δε νομίζω ότι σήμερα υπάρχει έστω κι ένας ανάμεσά μας που θ΄ αρνιόταν τη χρησιμότητα και την αναγκαιότητα της οργάνωσης των εργατών, σαν ένα...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018