Το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος Να ξεχάσουμε πριν μάθουμε. Να γκρεμίσουμε πριν χτίσουμε
Paul Robin
Από την εμφάνιση του έθνους κράτους και τη βιομηχανική επανάσταση αρχίζει σταδιακά να θεσμοποιείται ο ρόλος του σχολείου για την εκπαίδευση των παιδιών. Βεβαία πολλές χιλιάδες χρόνια πριν τη συστηματική ένταξη των παιδιών στην εκπαίδευση υπήρχαν σχολεία για την προετοιμασία των μελών μιας κλειστής ελίτ για την ανάληψη των κορυφαίων κοινωνικών θέσεων1. Από την άλλη για τις περισσότερες κοινωνίες η εμπειρική εκπαίδευση ήταν ένα απόλυτα φυσιολογικό γεγονός που γίνονταν μέσω ομαδικών εργασιών και στηρίζονταν στη συνεργασία τεχνίτη και μαθητευόμενου. Η εμπειρική εκπαίδευση κατά την άποψη πολλών θεωρητικών της εκπαίδευσης είναι αυτή που ταιριάζει περισσότερο στην ουσία της μάθησης παρά η τυποποιημένη συστηματική διδασκαλία που εμφανίστηκε τους δύο τελευταίους αιώνες2. Στις σύγχρονες παγκοσμιοποιημένες δομές η σχολειοποίηση της εκπαίδευσης έρχεται να εγκαθιδρύσει το διαχωρισμό της πνευματικής με τη χειρωνακτική εργασία.
Είναι σαφές πως ο χωρισμός της εργασίας από το αποτέλεσμα της εργασίας γίνεται παράλληλα με το χωρισμό της εκπαίδευσης από την παραγωγή και το χωρισμό της τεχνικής από την επιστήμη3. Με τη σχολειοποίηση τα παιδιά είναι πλέον αποτραβηγμένα από τον κόσμο των ενηλίκων και υφίστανται μιας μακράς διάρκειας σχολικού εγκλεισμού πριν να ενσωματωθούν στο εργατικό δυναμικό. Βέβαια η εφαρμογή της συστηματικής διδασκαλίας μέσω της σχολειοποίησης του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος αποτελεί μια μεθοδευμένη διαδικασία παραγωγής πειθήνιων ατόμων που θα αποδεχτούν τις αξίες της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Για τον Chomsky, το σχολείο προσηλυτίζει τους νέους να μαθαίνουν να ενισχύουν τα συμφέροντα των ανθρώπων που διαθέτουν πλούτο και ισχύ, αλλιώς θα περιθωριοποιηθούν ή θα εξοβελιστούν από το σύστημα4. Σύμφωνα με πολλούς θεωρητικούς της κοινωνιολογίας το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ένας εξουσιαστικός μηχανισμός που προάγει την πειθαρχία στους μαθητές και αναπαράγει τις ιεραρχικές δομές της κοινωνίας. Το σχολείο λοιπόν αποτελεί ξεκάθαρα μια μηχανή αναπαραγωγής ιδεολογικής χειραγώγησης και προωθεί την όξυνση των ταξικών, οικονομικών κοινωνικών φυλετικών, έμφυλων και πολιτικών διαφορών. Κύριο μέλημά του σχολείου είναι η ατομική επιτυχία και καταξίωση, με κάθε κόστος (μιλάμε για ένα είδος ‘σωστού’ μαθητή που έχει μάθει να ‘γλύφει’ τον καθηγητή, να ρουφιανεύει τους συμμαθητές του και ο οποίος προορίζεται να γίνει μετέπειτα ‘σωστός’ υπάλληλος για να κάνει τα ίδια και στους συναδέλφους του). «Το σύστημα της διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του ίδιου του συστήματος» ενός συστήματος με ηθικές αξίες τον καθωσπρεπισμό, τη νομιμοφροσύνη, τον πατριωτισμό, την ομοιομορφία- ομογενοποίηση, τον πατριαρχισμό. Αφομοιωτικές και εθνοκεντρικές μέθοδοι, όπως εθνικές γιορτές, παρελάσεις, θρησκευτικά σύμβολα και προπαγάνδα, είναι τα εργαλεία του σχολείου για την επίτευξη της εθνικής ενότητας αλλά και μιας καλοφτιαγμένης και πολλά υποσχόμενης πλύσης εγκεφάλου. Έτσι λοιπόν το ίδιο το κράτος μέσω της εκπαίδευσης, επιθυμεί την κατασκευή ενός συγκεκριμένου τρόπου σκέψης και δράσης των μαθητών.
Συνοπτικά μπορούμε να δούμε το σχολείο ως θεσμό που:
Αντικατοπτρίζει αρχιτεκτονικά τη σύγχρονη κοινωνία
Απομακρύνει τα παιδιά από τη φύση
Αντιπροσωπεύει τον μηχανισμό για τη αφομοίωση των παιδιών στην κυρίαρχη ιδεολογία
...
Από την εποχή που εμφανίστηκε η ιεραρχία και η κυριαρχία στην ανθρωπότητα και μέχρι σήμερα, όλα τα συστήματα είναι συστήματα διαχείρισης των ανθρώπων . Θα έρθει ο καιρός που θα περάσουμε από τα συστήματα διαχείρισης των ανθρώπων στα συστήματα διαχείρισης των πραγμάτων. Κάτω η κυριαρχία.
Εισαγωγικό
«… Ο αναρχισμός ορίστηκε ως αντιεξουσιαστικός κομμουνισμός κατά την περίοδο της Α’ Διεθνούς, όταν ο Μπακούνιν και η πλειοψηφία των τμημάτων-μελών της οργάνωσης έθεσαν τα θεμέλια της αναρχικής κομμουνιστικής θεωρίας· τον οργανωτικό δυϊσμό, δηλαδή τον ρόλο των μαζών ως την μόνη επαναστατική δύναμη και τον ρόλο της συνειδητής...
Ξέρουμε ότι το ουσιαστικό, το αναμφισβήτητα ωφέλιμο, δεν είναι να σκοτώσουμε το βασιλιά σαν άτομο, αλλά να σκοτώσουμε όλους τους βασιλιάδες-των παλατιών - ή των κοινοβουλίων και των εργοστασίων - μέσα στη καρδιά και τη σκέψη των ανθρώπων. Να ξεριζώσουμε δηλαδή την πίστη στην αρχή της εξουσίας, πίστη που εξακολουθεί να έχει ένα μεγάλο μέρος του λαού.
Ένα ακόμα αιματηρό γεγονός ήρθε να συγκλονίσει τις ευαίσθητες ψυχές...και να θυμίσει στους ισχυρούς ότι το να τοποθετούν τους εαυτούς τους πάνω από το λαό και να καταπατούν τη μεγάλη εντολή που συστήνει ισότητα και αλληλεγγύη των ανθρώπων, δεν μένει ατιμώρητο. Πρώτα απ΄...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018