"Στην αρχή, ήμουν στον Αντικληρικό Σύνδεσμο με τα αδέλφια μου. Μετά άρχισαν να κάνουν πάρτι, με παραστάσεις, και υπήρχαν άνθρωποι που δεν γνώριζα. Τότε ξεκίνησαν οι πρώτες απεργίες που γνωρίζω. Την 1η Μαΐου 1919 -εκείνη την εποχή οι εργάτες καθοδηγούνταν ήδη από τους αναρχικούς- οργανώθηκε μια μεγάλη συγκέντρωση στην πλατεία (Plaza Mauá). Από την Plaza Mauá, ο κόσμος ήρθε περπατώντας προς το Monroe κατά μήκος της λεωφόρου Rio Branco, τραγουδώντας τον ‘Ύμνο των Εργατών’, τη ‘Διεθνή’ και το ‘Παιδιά του Λαού’. Δεν υπήρχε χώρος για τίποτε άλλο.
Τότε δεν υπήρχαν μικρόφωνα και έτσι μιλούσαν τέσσερις ομιλητές ταυτόχρονα σε διαφορετικά σημεία. Θυμάμαι έναν που ήταν γραφίστας, τον Carlos Dias, και έναν άλλο από τις πολιτικές κατασκευές, τον Domingo Passos. Μετά από αυτό το συλλαλητήριο, κάποιες κυρίες αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα σωματείο και στις 18 Μαΐου 1919 ιδρύθηκε το Συνδικάτο Ραφτριών, Μοδιστρών και Συναφών Επαγγελμάτων. Ήμουν εγώ, η Elisa Gonçalves de Oliveira, η Aída Morais, η Isabel Peleteiro, η Noêmia Lopes. Και τότε το Συνδικάτο άρχισε αμέσως να δραστηριοποιείται. Διοικείτο από μια εκτελεστική επιτροπή, με αναρχική μορφή (... ).
Την τελευταία εβδομάδα του Απριλίου του 1920, οι εργάτες άλλων συνδικάτων αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν το 3ο Βραζιλιάνικο Εργατικό Συνέδριο. Και κάλεσαν το συνδικάτο μας να συμμετάσχει. Πραγματοποιήθηκε συνέλευση στο συνδικάτο και εκλέχθηκαν δύο αντιπρόσωποι: εγώ και η Noemia Lopes. Ήμουν λίγο μουδιασμένη σε εκείνη την περίπτωση, δεν πίστευα ότι είχα μεγάλη δυνατότητα να μιλήσω, να διαδώσω τα θέματά μας. Ήξερα τι ήθελα, αλλά δεν μπορούσα να εκφραστώ. Ωστόσο, προήδρευσα στην τελευταία συνεδρίαση του Συνεδρίου, αφού ήθελαν να προεδρεύσω".
Η εν λόγω κατάθεση της Elvira Boni έγινε το 1983.
Στη φωτογραφία, η Elvira Boni προεδρεύει της τελευταίας συνεδρίασης του 3ου Βραζιλιάνικου Εργατικού Συνεδρίου (1920).
*Πηγή: Marcolino Jeremias. Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.
