Με αφορμή την τρομερή και άδικη έξωση του αυτοδιαχειριζόμενου κουρδικού καταυλισμού στο Λαύριο, θυμήθηκα ότι και στο παρελθόν υπήρχαν προσπάθειες αυτοοργάνωσης εκεί.
Στην φωτογραφία που παρατίθεται εδώ απεικονίζεται ο Βούλγαρος αναρχικός Αντόν Νικόλοβ. Αυτός και πολλοί άλλοι Βούλγαροι αντιφρονούντες διέφυγαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1940, προκειμένου να αποφύγουν τις διώξεις από την ολοκληρωτική εξουσία του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Μόλις έφτασαν στην Ελλάδα, πολλοί από αυτούς στάλθηκαν στο στρατόπεδο προσφύγων στο Λαύριο. Εκεί υπήρχαν πολλά μέλη του Αγροτικού Κόμματος, αλλά και πολλοί αναρχικοί -ο Αντόν Νικόλοβ, ο Ντίνιο Ντίνεβ (ο τελευταίος συντάκτης της βουλγαρικής αναρχοκομμουνιστικής εφημερίδας “Εργατική Σκέψη”, πριν απαγορευτεί), ο Μίτκο Μίτεβ, ο Ιβάν Μίχοβ, ο Ντιμίταρ Τσάτσεβ και πολλοί αλλοί.
Το φαγητό ήταν κακό (όπως σε κάθε στρατόπεδο), αλλά οι αναρχικοί οργανώνονται γρήγορα και, με πρωτοβουλία των παλαιότερων, ζητούν από τις αρχές του στρατοπέδου να τους δώσουν τα χρήματα για τη συντήρησή τους, τα οποία προορίζονται για φαγητό, ώστε να σχηματίσουν μια αυτοοργανωμένη καντίνα και να αναλάβουν μόνοι τους τα ψώνια, το μαγείρεμα και όλα τα απαραίτητα γύρω από την κουζίνα.
Η διοίκηση του στρατοπέδου συμφώνησε, οι αναρχικοί επέλεξαν δύο ή τρεις εθελοντές για να κάνουν τα ψώνια, ενώ οι υπόλοιποι ανέλαβαν το μαγείρεμα, την καθαριότητα και κάθε είδους βοηθητική εργασία. Με αυτόν τον τρόπο το φαγητό βελτιώνεται ποιοτικά και ποσοτικά. Επίσης, κάθε πακέτο που λάμβανε κάποιος από τους αναρχικούς από το εξωτερικό μοιραζόταν εξίσου με τους υπόλοιπους, και συχνά δινόταν ακόμη και σε άτομα εκτός του αναρχικού τους κύκλου.
Εξαιτίας αυτού ο Αντόν Νικόλοβ θυμάται τον Ντιμίταρ Λόζεβ, υψηλόβαθμο μέλος του Αγροτικού Κόμματος, να λέει: "Μα οι φίλοι σας είναι φτωχοί, αλλά σας στέλνουν βοήθεια, ενώ οι δικοί μας κομματικούς συνεργάτες στη Δύση, αν τους σπρώξετε στο λαιμό θα ξεράσουν νομίσματα, αλλά δεν μας στέλνουν τίποτα”.
*Πηγή: Yavor Tarinski
