Από τις πρώτες κινήσεις που έκανε ο διορισμένος χουντικός δήμαρχος Ν. Πλυτζανόπουλος (απόστρατος ταγματάρχης), ήταν να παραχαράξει προβοκατόρικα και ξεδιάντροπα την αντιστασιακή πολιτική ιστορία της Κοκκινιάς. Τοποθέτησε μια μαρμάρινη πλάκα στην αιματοβαμμένη **Μάνδρα του Μπλόκου** (Κιλικίας & Θειρών), που έγραφε ότι οι εκτελεσμένοι Εαμίτες, Ελασίτες, αριστεροί, κομμουνιστές ήταν φιλήσυχοι εθνικόφρονες πολίτες και αγωνιστές της εθνικής αντίστασης!, που τους κατέδωσαν στους γερμανούς οι μασκοφόροι προδότες κομμουνιστές!!! Έτσι γίνεται το παράδοξο! Ο άθλιος χουντικός καραβανάς να γίνεται ο διαστρεβλωτής "τιμητής" των θυμάτων του θύτη θείου του Ι. Πλυτζανόπουλου, που ως συνταγματάρχης αρχηγός των Ταγμάτων Ασφαλείας, είχε πρωτοστατήσει στο Μπλόκο της Κοκκινιάς στις 17 Αυγούστου 1944 και έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα των γερμανών-ναζιστών εκατοντάδες έλληνες.
Όταν αντηχούσαν οι σφυριές της νύχτας…
Εκείνο το καλοκαίρι, ο όψιμος άνεμος της "μεταπολίτευσης" φυσούσε δυνατά και στη προσφυγική εργατική συνοικία της Κοκκινιάς: “Ανταρτομάννα”, “Παρτιζάνα Κοκκινιά” όπως την έλεγαν πιο παλιά, όταν οι κάτοικοί της αντιστάθηκαν γενναία στους γερμανούς φασίστες κατακτητές και στους κάθε λογής γερμανοτσολιάδες, ταγματασφαλίτες και δωσίλογους της κατοχής, με εκατοντάδες νεκρούς, τραυματίες και ομήρους στα στρατόπεδα εργασίας της ναζιστικής Γερμανίας. Η κεντρική πλατεία Ελ. Βενιζέλου (αγ. Νικολάου) μετά την επτάχρονη τρομοκρατία της χούντας είχε αρχίσει πάλι να γεμίζει κάθε μέρα από κόσμο, με τις πολιτικές συζητήσεις να κυριαρχούν στα γύρω καφενεία και μαγαζιά. Ήδη είχαν αρχίσει να απομακρύνωνται από τις πλατείες και τους κεντρικούς δρόμους τα σύμβολα και οι προπαγανδιστικές ταμπέλες της στρατιωτικο-φασιστικής χούντας (μόνο η πλάκα που ήταν στη <Μάνδρα του Μπλόκου> δεν είχε απομακρυνθεί ακόμα!).
Στο καφενείο της πλατείας (της Τασίας) που μαζευόταν η παρέα μου δεν είχε αλλάξει τίποτα. Ξανάρχισα να πηγαίνω εκεί μετά από καιρό που είχα ξεκόξει και δεν πήγαινα. Από τις παρέες μου εκτός από μερικούς αντιχουντικούς και δημοκράτες οι περισσότεροι είχαν παραμείνει καφενειακοί, με τα περιορισμένα ενδιαφέροντα και τις σχετικές συζητήσεις (χαρτοπαιξία, μπιλιάρδο, αυτοκίνητα, γκόμενες κλπ.). Έτσι πήγαινα συχνά στο καφέ-ζαχαροπλαστείο της Τασούλας Καρακουλάκη (Π. Τσαλδάρη, κάτω από την πλατεία), που σύχναζαν μερικοί εργαζόμενοι πολιτικοποιημένοι νέοι άνθρωποι, που τους γνώριζα. Ήταν προσανατολισμένοι στις δικές τους κομματικές παρατάξεις, αλλά τουλάχιστον εκεί υπήρχε ένα πολιτικό κλίμα, με κουβέντες, φωνές, αντεγκλήσεις κλπ. όταν τους μίλαγα για τον ρόλο που παίζουν τα κόμματα, για την αντιεξουσία και την απελευθερωτική Αναρχία…
Το θέμα που κυριαρχούσε στις συζητήσεις ήταν η χουντική πλάκα στη <Μάνδρα> που παρέμενε ακόμα στη θέση της και πως θα αντιδράσουν απέναντι σ' αυτό. Τις προηγούμενες μέρες είχαν πάει μερικοί στο Δημαρχείο και είχαν ζητήσει επιτακτικά από τον προσωρινό δημαρχεύοντα Κ. Κοντόζογλου, πρώην αντιδήμαρχος επί δημαρχίας Καρακουλουξή (στέλεχος του ΚΚΕ εσωτ.), να φύγει αμέσως η πλάκα από την Μάνδρα. Εκείνος τους είπε ότι περιμένει από τη Νομαρχία Πειραιά την άδεια!, ότι θα γίνει η αποκαθήλωση της πλάκας, με ομιλία για τα ψευδεπίγραφα και τα πραγματικά γεγονότα κλπ. κλπ. (ήθελαν βέβαια να εκμεταλλευτούν και πολιτικά το γεγονός).
Οι μέρες περνούσαν και η χουντική πλάκα εξακολουθούσε να μένει στη θέση της και να προκαλεί! Παρ' όλο που είχε γίνει η πτώση της χούντας πριν είκοσι μέρες, ο φόβος υπήρχε ακόμα έντονος στο κόσμο. Ήταν ντροπή και όνειδος όμως για τη Κοκκινιά που υπήρχε...
Ο Σταύρος Καλλέργης πρωτοστάτησε στην οργανωμένη έκφραση των σοσιαλιστικών ιδεών στην ελληνική κοινωνία τη δεκαετία του 1890 διεκδικώντας για το «έθνος των πτωχών, πασχόντων εργατών […] την πλήρη ισότητα, αδελφότητα και πραγματικήν ελευθερίαν», δηλαδή την «απαλλαγήν παντός πάσχοντος εκ της περί της αύριον μερίμνης». Ο οργανωτής του πρώτου εορτασμού της Πρωτομαγιάς στην Αθήνα το 1893, διέθεσε απλόχερα την περιουσία του για τις ανάγκες του κινήματος, συνελήφθη και φυλακίστηκε, κατέφυγε στη Γαλλία, συγκρούστηκε με το οικογενειακό του περιβάλλον, αλλά και με τους συντρόφους του, γνώρισε διαδοχικές διαψεύσεις και εσωτερικούς διχασμούς. Στις αρχές του 20ού αιώνα επέστρεψε στη γενέτειρά του, την Κρήτη,...
Το κείμενο στη φωτογραφία που δημοσιεύεται εδώ προέρχεται από ένα σοσιαλιστικό έντυπο της Κωνσταντινούπολης. Την εφημερίδα «Εργάτης» που έβγαινε το 1910. Tο έντυπο, αν και ήταν βραχύβιο, εντυπωσιάζει για την γλώσσα του, την «ορμητικότητα» και την εκλαϊκευτική δύναμή του ακόμα και για τον πλούτο των ειδήσεων ασχολείται με ένα σωρό προβλήματα της εργατιάς της Πόλης και τις διεκδικήσεις της. Αλλά στις σελίδες του θα δει κανείς και ειδήσεις απ΄ όλο τον κόσμο.
Η εφημερίδα απευθύνεται σε όλους του εργάτες που ζουν στην πόλη ανεξαρτήτως εθνικότητας και θρησκείας. Σε αυτούς απευθύνει και το σοσιαλιστικό της πρόγραμμα, με αλλεπάλληλες δημοσιεύσεις εκλαϊκευτικών παρουσιάσεων,...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018