Κανείς δεν μπορεί να κρίνει με βεβαιότητα ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ποιος είναι πλησιέστερος στην αλήθεια, ή ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη ευδαιμονία για όλους.
Η Ελευθερία σε συνδυασμό με την εμπειρία, είναι ο μόνος τρόπος για να ανακαλύψετε την αλήθεια και τι είναι καλύτερο. Και δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία, εάν δεν υπάρχει το δικαίωμα στο λάθος.
Αλλά όταν κάποιος κάνει λόγο για ελευθερία πολιτικά και όχι φιλοσοφικά, κανείς δεν σκέφτεται το μεταφυσικό φάντασμα του αφηρημένου ανθρώπου που υπάρχει έξω από το κοσμικό και κοινωνικό περιβάλλον και το οποίο, όπως κάποιος θεός, "θα μπορούσε να κάνει αυτό που θέλει" στην απόλυτη έννοια της λέξης έξω από την αίσθηση του πραγματικού.
Όταν κάποιος μιλάει για ελευθερία μιλάει για μια κοινωνία στην οποία κανείς δεν θα μπορούσε να περιορίσει τους συναδέλφους του χωρίς να συναντήσει σθεναρή αντίσταση, στην οποία, πάνω απ 'όλα, κανείς δεν θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί και να χρησιμοποιεί τη συλλογική ισχύ για να επιβάλλει τις επιθυμίες του στους άλλους και πάνω στις ομάδες που είναι η πηγή της εξουσίας.
Ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος, συμφωνώ
Αλλά αυτό είναι ένας λόγος περισσότερο, ίσως ο ισχυρότερος λόγος, για να μην δώσει κανείς τα μέσα για να "για την αναχαίτιση της ατομικής ελευθερίας".
Ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος.
Στη συνέχεια, όμως, που θα βρείτε επίσης μία ανδρών, οι οποίοι δεν είναι μόνο αρκεί για να ζήσουν ειρηνικά με τους άλλους, αλλά να είναι σε θέση να ελέγχουν τις ζωές των άλλων με αυταρχικό τρόπο;
Και αν υποτεθεί ότι υπήρχε, ποιος θα τους διορίζει;
Θα επιβληθούν οι ίδιοι;
Αλλά ποιος θα μας προστατεύσει από τη βία και την αντίσταση των "εγκληματιών";
Ή μήπως θα πρέπει να επιλέγεται από τον "κυρίαρχο λαό", το οποίο θεωρείται πολύ αδαή και πολύ μοχθηρό για να ζήσει ειρηνικά, αλλά ξαφνικά αποκτά όλες τις απαραίτητες καλές ιδιότητες όταν πρόκειται για να επιλέξει τους κυβερνώντες του;
* Δημοσιεύτηκε στην "Umanita Nova" το 1920. Περιλαμβάνεται στο 'Malatesta: Life and Ideas', Freedom Press.
