Η γενική στρατηγική σε θέματα μετανάστευσης και εργασιακών συνθηκών, σε κυβερνητικό επίπεδο, που θα συζητηθεί στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης-Αφρικής, στις 7 και 8 Δεκεμβρίου στη Λισσαβόνα, παρουσιάζεται με μια αρκετά σαφή μορφή: Επιχειρείται η πρόσδεση στο νεοφιλελεύθερο άρμα οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) είτε διεθνείς είτε από τις ευρωπαϊκές και αφρικανικές χώρες, ώστε να επιδιωχθούν μια σειρά στρατηγικών συνεργασιών.
Αυτό που επιδιώκεται πάνω απ’ όλα, είναι ένα πρότυπο ανάπτυξης εν είδει «φιλανθρωπίας» για την Αφρική, μια πολιτική που ξεχνά τις κρατικές υποσχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με την ενίσχυση της Αφρικής που εκφράζεται σε κάθε Σύνοδο Κορυφής, τα εμπόδια που καθιστούν νεκρό γράμμα τις υποσχέσεις για τα αφρικανικά γεωργικά αγαθά στις ευρωπαϊκές αγορές, τις υποσχέσεις χαρίσματος των χρεών και την επίτευξη των αποκαλούμενων «στόχων χιλιετίας»…
Είναι μια στρατηγική υπολογισμού ότι μερικές χώρες (κυρίως πρώην αποικιακές δυνάμεις) πρέπει να συνεχίσουν να ωφελούνται, με έναν σχεδόν μονοπωλιακό τρόπο, σε μερικούς τομείς της αγοράς. Ακόμη και ο αδύνατος πορτογαλικός καπιταλισμός έχει σημαντικά οικονομικά ενδιαφέροντα και ομάδες που επενδύουν σε τέτοιες στρατηγικές συνεργασίες, όπως για παράδειγμα στην Ανγκόλα, στον τομέα της εφαρμοσμένης μηχανικής, τον τομέα του πετρελαίου και πρόσφατα κι ακόμα στον τραπεζικό και χρηματοδοτικό τομέα.
Μια τέτοια στρατηγική επιτρέπει στις ΜΚΟ να αποτελούν την ορατή εικόνα μιας αυξανόμενης εξάρτησης των χωρών της Αφρικής από τον καπιταλισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό συμβαίνει ήδη, μετά από περικοπές στην υγεία, την εκπαίδευση και τον δημόσιο τομέα γενικά, μέσω της εγκληματικής πολιτικής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Παγκόσμιας Τράπεζας που προώθησαν τα, δυστυχώς, διάσημα «σχέδια διαρθρωτικής προσαρμογής» στη δεκαετία του ‘90, με την πλήρη συμφωνία των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Αυτό έχει στόχο, επίσης, να κάνει τους φορείς των κοινωνικών θεσμών να αποδεχθούν την κρατική λογική καθώς και τους στόχους που οι κυβερνήσεις αναθέτουν σ’ αυτούς «γενναιόδωρα».
Κάποιος πρέπει να τονίσει τη σημασία, για τις προετοιμασίες της Συνόδου Κορυφής Ευρώπης-Αφρικής, της συνάντησης των συνδικάτων που πραγματοποιήθηκε στη Λισσαβόνα, στις 26 και 27 Οκτωβρίου, κεκλεισμένων των θυρών. Η συνάντηση διοργανώθηκε από κοινού από την ETUC (European Trade Union Confederation – Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων) και την παρούσα προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (δηλαδή της πορτογαλικής κυβέρνησης) μαζί με την CIS (International Trade Unions Confederation – Διεθνής Συνομοσπονδία Συνδικάτων) και τα Αφρικανικά Συνδικάτα.
Τα συνδικάτα που ανήκουν στην ETUC (οι πορτογαλικές συνομοσπονδίες UGT και CGTP είναι πλήρη μέλη της) παρέχουν «συμβουλές» σε τέτοιες Συνόδους. Αλλά ως ομόλογοι και λαμβάνοντας υπόψη την πολιτική τους εξάρτηση, τα συνδικάτα αυτά αναμένεται να εξαρτηθούν ακόμα περισσότερο από τους στόχους των κυβερνητικών και διαπεριφερειακών οργάνων. Ουσιαστικά, το ίδιο πράγμα μπορεί να ειπωθεί και για την «επίσημα υποστηριζόμενη» συνάντηση των ΜΚΟ στα τέλη Νοεμβρίου στη Λισσαβόνα.
Αυτές οι προτάσεις και συστάσεις, που υποβάλλονται είτε από τις ΜΚΟ είτε από τα συνδικάτα αυτά θα ληφθούν υπόψη μόνο αν και όταν θέλουν οι κυβερνήσεις, στη Σύνοδο Κορυφής του Δεκέμβρη. Αλλά, αντίθετα, τα όργανα των κοινωνικών θεσμών θα κληθούν ή θα προσκληθούν για να υλοποιήσουν τα προγράμματα που έχουν εγκρίνει και βρει ενδιαφέροντα οι κυβερνήσεις. Είτε στα άτυπα Φόρουμ είτε τις συνεδριάσεις είτε στην επίσημη Σύνοδο Κορυφής, δεν...
ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Απλώνοντας το χέρι για να πιάσουμε το φεγγάρι μαθαίνουμε, λένε, να πιάνουμε. Ο ουτοπισμός, ή «κοινωνικός οραματισμός» είναι η εκπαίδευση της επιθυμίας για ένα καλύτερο κόσμο, άρα απαραίτητο κομμάτι κάθε κινήματος για κοινωνική αλλαγή. Σε αυτό το άρθρο χρησιμοποιώ παραδείγματα από την έρευνά μου πάνω στον αναρχισμό, το φύλο και τη σεξουαλικότητα στη Μεγάλη Βρετανία από το 1880 και μετά, για να συζητήσω τις μεταλλασσόμενες έννοιες του ελεύθερου έρωτα και τη σχέση μεταξύ της σεξουαλικής ελευθερίας και της...
Pier Fransesco Zarcone (FdCA)
Μια ενδο-ιμπεριαλιστική σύγκρουση λαμβάνει χώρα στον Καύκασο, στην οποία ο Γεωργιανός νάνος δρα εκ μέρους και με την κάλυψη των ΗΠΑ. Η καλώς αναμενόμενη και άμεση ρωσική αντίδραση – ο πρώτος γύρος της οποίας έχει νικητή τον Πούτιν – υπογράμμισε μόνο την ηλιθιότητα του προέδρου της Γεωργίας. Ως πολύ καλός εθνικιστής, πεοχώρησε, για μια ακόμα φορά, στην επιλογή της ένοπλης εκπτροπής, λογαριάζοντας φυσικά στη βοήθεια των ΗΠΑ, η οποία, ωστόσο, δεν πρόκειται ποτέ να δοθεί με τη μορφή στρατιωτικής επέμβασης, τη στιγμή που έπρεπε, αντίθετα, να σκεφτεί την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα του....
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018